ارزیابی ساختار سیمای سرزمین، به‌منظور توسعه و یکپارچه‌سازی مناطق تحت ‌حفاظت

یکپارچگی و ارتباط زیستگاه‌ها در مناطق حفاظت‌شده برای دوام جمعیت‌های گیاهی و جانوری مهم است، مخصوصاً زمانی‌که زیستگاه‌های مختلف مکمل یکدیگر باشند. بررسی یکپارچگی مناطق حفاظت‌شده می‌تواند برای ارتباط‌دادن لکه‌های محدود‌شده و کمک برای مقابله با تأثیرات از‌هم‌‌گسیختگی مفید واقع شود. هدف از این تحقیق کمی‌کردن از‌هم‌گسیختگی بخش‌های مختلف منطقۀ حفاظت‌شدۀ جاجرود است. برای رسیدن به این هدف، با استفاده از تکنیک‌های سنجش از دور و سامانۀ اطلاعات جغرافیایی، کاربری‌های منطقه استخراج شد و با استفاده از سنجه‌های سیمای سرزمین در سطح کلاس، از‌هم‌گسیختگی بخش‌های منطقه بررسی گردید. نتایج این تحقیق نشان داد که به‌طور کلی قسمت‌های شمالی سیمای سرزمین منطقه که شامل پارک‌های ملی خجیر و سرخه‌حصار نیز هست، لکه‌های بزرگ‌تر و پیوستگی بیشتر دارد؛ در حالی‌ که جنوب منطقه به سمت ساختار ریزدانه‌ای می‌رود. همچنین نتایج این تحقیق بر قابلیت و کاربرد سنجه‌های سیمای سرزمین در ارزیابی مدیریت مناطق حفاظت‌شده و شناسایی لکه‌های حفاظتی به‌منظور اولویت‌دادن به حفاظت از لکه‌های سیمای سرزمین تأکید می‌کند.